Illiniza Norte 5126 m npm.

Mając już trochę dość pedałowania, postanowiliśmy nieco zmienić aktywność i zdobyć jakąś fajną górę. Jako cel obraliśmy wulkan Illiniza Norte - bez lodowca, nie wymagający sprzętu, częsty cel aklimatyzacyjny - idealnie jak na nasz pierwszy pieciotysięcznik.
We wiosce u podnóża góry krótkie rozeznanie u miejscowego przewodnika: warunki są ok, nie trzeba dodatkowego sprzętu, jeżeli mamy doświadczenie.

Dowiadujemy się jednak również, że kilka lat temu na tej gorze zginął Polak. Doświadczony i zasłużony ratownik GOPR, Edward Hudziak, w nie do końca jasnych okolicznościach runął w przepaść schodząc po zdobyciu Illiniza Norte, dnia 28 stycznia 2011 roku.

Po tej tragedii Ekwadorczycy zdecydowali, że szczyt można zdobywać na jeden z dwóch sposobów:
- wynajmując przewodnika (ponoć koszt minimalny to 40 USD od osoby)
- na własną rękę, będąc członkiem klubu wysokogorskiego i przedstawiając stosowną legitymację.
W przeciwnym razie można dojść jedynie do schroniska (położonego na 4700 m npm).
Szybko ustaliliśmy wspólną wersje: tak naprawdę idziemy tylko do schroniska. Ale oczywiście należymy do Klubu Wysokogórskiego Kraków. Rzecz jasna, nie braliśmy na sześciomiesięczną wyprawę rowerową żadnych zbędnych rzeczy, jak np. legitymacja klubu z drugiego końca świata (nieważne, że przez przypadek wziąłem choćby trzy kable micro-USB i je wszystkie wożę ze sobą razem z paroma innymi bezsensownymi rzeczami).

Strażników nie spotkaliśmy, nie trzeba było więc nikogo przekonywać do naszej wersji wydarzeń.
Spotkaliśmy za to na swojej drodze wiele kopczyków ułożonych z kamieni, takich jakie w każdych górach świata wyznaczają szlak. Tutaj jednak prowadziły w całkowicie losowym kierunku (niekiedy przypadkowo zgadzającym się z kierunkiem szlaku).  Jak później wyjaśnił jeden z miejscowych przewodników - jest wiele dróg na szczyt, jeśli ktoś przeszedł fragment nieco innym wariantem - znaczył drogę kopczykami. Za to drogi normalnej, najłatwiejszej, trzeba wypatrywać w śladach butów odbitych na ziemi miedzy skałami.

Droga technicznie nie jest trudna, przynajmniej przy dobrych warunkach (brak śniegu i lodu). W paru miejscach związanie liną nie zaszkodziłoby, ale bez niej też się da. Gdyby to były Tatry, pewnie pojawiłby się niejeden łańcuch.
Oczywiście problemem przy wejściu może być dość znaczna wysokość i wszelkie problemy z tym związane.

Koniec końców, Illinizę Norte zdobyliśmy, a następnie szczęśliwie zeszliśmy na dół.

***

Na szczycie zagaduję samotnego turystę, przyprowadzonego przez przewodnika.
- Skąd jesteś?
- Z Niemiec.
- Ameryka Południowa to chyba popularny kierunek u was... Spotkaliśmy na swojej drodze już całkiem sporo Niemców.
- Nie wiem. Ja póki co spotkałem tylko dwóch.
Na tym rozmowa się skończyła. Nie uświadomiliśmy go, że dziesięcioosobowa grupa, z którą się mijał na szczycie, składała się z Niemców i Austriaków.

***

Illiniza Sur (5248 m npm, po lewej), Illiniza Norte (5126 m npm, po prawej) oraz Tory Kolejowe (3270 m npm, na dole)

Refugio (schronisko) Nuevos Horizontes (4700 m npm)

Cholera. Znowu zgubiliśmy drogę. /*

To na ten szczyt się do góry idzie? /*

Zostawiłam czajnik na gazie! Trzeba wracać! /*

Tamtego szczytu nie zdobylismy - Cotopaxi 5897 m npm

Tamtego też nie - Illiniza Sur

Ale ten już tak! - Illiniza Norte

Szczyt nam oszczędził wspaniałej widoczności i pięknych widoków

W koncu trzeba też zejść.

*/ Wypowiedzi oznaczone gwiazdką są wyssane z palca. Drogę gubiliśmy w innych miejscach, nie używalem słowa "cholera", a Justyna cały czas dzielnie parła pod górę.